Нiкацiн

Мая самотная князеўна,

Мая памерлая вясна!

Жыве шчэ ў памяцi гасцёўня

I вочы колеру iльна.
Пакуты Фауста i Грэты,

Ды разважаннi аб жыццi...

Твой позiрк... Попел цыгарэты...

I мне даўно ўжо час сысцi...
...Чаму забыцца мне балюча?

Чаму балюча не забыць?

Чаму не можа час гаючы

Дагэтуль сэрца залячыць?
Мая самотная князёўна,

Мой ненажэрны крывасмок!

У сэрцы - ноч. На небе - поўня.

Апошнi жэст... Апошнi крок...
Апошнi крык - пятля на шыi.

Твой бездакорна свецкi твар...

О, гэта роспач не адкрые

Мне зноўку шлях у будуар!
Чамусьцi стала нецiкава,

Вясна, напэўна, адцвiла...

Цябе напоўняць дым i кава

Замiж кахання i святла.
Я застануся вечна хворым -
У свеце мрояў i карцiн.
...А у цябе адзiны вораг -
Страшэнны вораг - нiкацiн...

Метки: Нiкацiн