I дабру асвяцiць тым прыход!

Многа праўды ў кніжных сказах

Многа болю і многа тугі.

Ах, каб ведаць як жыць адразу

Можа быў бы сягоння другі.

Можа ведаў бы, што дарога
Нас да шчасця вядзе адна

І заціхла б у сэрцы трывога,

І парвалася б мары струна.

Можа жыў бы сабе паціху

І капціў бы жццём небасхіл,

Не кахаў бы адчаянна ліха,

Бо баяўся б, не хопіць што сіл

Я ж наіўны хачу жанчыну

Ад зямлі адарваць у рай

І забыцца на ўсё ў небе сінім,

Ды вярнуцца на старасць у май

Толькі май мой адцвіў далёкі

І стаю я тут лёсам прыбіты

Толькі сніць магу край сінявокі

І каханых вачэй малахіты!

Рок мой, лёс мой ці як цябе кліча

У родных вёсках жанок карагод

Дай згарець мне ты зоркаю ці знічам

І дабру асвяціць тым прыход!

Метки: дабру, асвяцiць, прыход