Адраджэнне

Блукалі мы ў няўрымслівым Сусвеце,

Шукалі дазвалення быць сабой.

Блукалі доўга, як малыя дзеці,

Пакінутыя мамай за мяжой.
А ў гэты час віхура бушавала,

Старэлі людзі, нараджаўся хтось...

А нам было ўсяго на свеце мала,

Або занадта многа. Маладосць
Нібы аргазм, застыла ў імгненні,

І нашы родныя гублялі нас.

У гэтым доўгім нашым летуценні

Праходзіў час.
Узнікла многа версій, шмат нядобрых,

Што мы слабыя, псіхі, гультаі.

Нас абудзіў з табой вясновы подых,

Альбо ўяўныя грымучыя баі?
А можа, нашы родныя пазвалі

За цёплы стол усмешак і цяпла?

Мы не знайшлі сябе, а захавалі.

Бывай здаровы. Я сябе знайшла.
Я ведаю, і ты ўжо гатовы

Адкінуць коўдру, узняці галаву.

Падкінь у свой агонь сухія дровы.

Ідзі на голас, я цябе заву.
17 лют 2015

Метки: Адраджэнне